Bugün Pazar, hava güneşli ve sıcacık. bütün Marmaris çoluk çocuk, genç ihtiyar sokaklara dökülmüş baharın zevkini çıkarıyorlar. Kısa kollular, şortlar, tişörtler ortaya çıkmış. Marmaris’in yerlileri hala palto, ceket atkı geziyorlar ne olur ne olmaz diye. Ben bu kadar sıcağı seven insanlar görmedim. Hala soğuk bir şey içmeye korkuyorlar. Ne hikmetse en çok hastalananlar da onlar.
Her zaman ki gibi marinada ki sanat mağazamda oturuyorum. Ara sıra kapının önüne çıkıyor, sonra bilgisayara dönüp yazılarıma devam ediyorum. Birileri girip çıkıyorlar. Her girenden iltifat üstüne iltifat duyuyorum ama satış yok. Çünkü kimse de para yok, kimse ne olup biteceğinden emin değil, herkes tedirgin. “İltifatla zengin olunsa şimdiye kadar 50 defa köşeyi dönmüştük” diyorum kendi kendime.
Derken içeri çok genç türbanlı bir kız ve erkek arkadaşı girdi. Kız doğru bana geldi, yüzünde candan bir gülümsemeyle elini uzattı “Güven Bey sizsiniz değil mi?” Diye sordu. “Evet, benim” dedim. “Bütün yazılarınızı okuyorum, o kadar seviyorum ki, yazdıklarınız içime işliyor” dedi ve gözyaşları gözlerinden süzülmeye başladı. O kadar duygu doluydu ki beni de ağlattı kerata. Sonra sarıldık birbirimize. Sessiz sessiz bizleri seyreden sonradan ismini öğrendiğim Ahmet, erkek arkadaşı sırt çantasından iki adet kağıt mendil çıkardı birini kız arkadaşına birini bana verdi, gözlerimizi kuruladık. Sonra Meryem ve Ahmet’e son kitabımı imzaladım. Geldikleri gibi sessiz sedasız gittiler.
Lan, dedim içimden Allah bütün bu olanların hesabını sorsun sizlerden. Bizleri birbirimize düşürmek, kutuplaştırmak için elinizden geleni yaptınız, yapıyorsunuz. Nerelere taşıdınız, nerelere getirdiniz bizleri? Hala da ortalığı daha fazla karıştırmak için uğraşıyorsunuz. Yazık değil mi bu güzel insanlara? Yazık değil mi bu güzel ülkeye? Bu neyin hırsı ha, bu neyin hırsı? Kırk defa Hacca, Umreye gidersiniz, ordularınızla Cuma namazlarında boy gösterirsiniz. Hiç mi ders almadınız, hiç mi kalbiniz yumuşamadı? Ne insan kalbine türban sarabilir, ne duygulara çarşaf giydirebilirsiniz. Hala mı anlamadınız?
“Acıyorum sizlere” demek geldi içimden ama # HAYIR diyemedim. Hep sakin, sabırlı bir insan olduğumu düşünürdüm. Bunlar sonunda beni de çileden çıkardılar.
Allah hepimizin yardımcısı olsun.
