Sizlerle daha önceleri de paylaştığım gibi 20 yıl sonra, 1988 yılında Kanada’dan Marmaris’e kesin dönüş yaptık. İçmelerde kiraladığımız çatısında demirler gökyüzüne uzanan, tek katlı bahçesi begonvil ve zeytin ağaçları, duvarları rutubet dolu evde uyandığım ilk sabah penceremin önünde bir horoz öttü. Nasıl sevindim, nasıl sevindim bilemezsiniz. Yıllardır horoz sesi duymamıştım. Sonra da ezan okunmaya başladı. İçim doldu, gözlerim yaşardı, çok duygulandım. Yıllardır ezan sesi de duymamıştım.
1988-2017 yirmi dokuz yıl geçmiş aradan. Hala horozların ötmesini seviyorum. Ama ezan sesi duyduğumda ne hissettiğimi bilmiyorum artık.
Kayboldum hatta ürperiyorum.
Ve bu güzel değil.
