Tarih 1864. Rusya'da çerkes katliamı başlar. 400 000 cerkes hayatını kaybeder. 600 000-900000 kişi evlerini yurtlarını bırakır kaçarlar, göç ederler.
İşte atalarım Türkiye'ye böyle gelirler. Kültürlü, okumuş bir sülaledir Katipoğlu sülalesi. Kars'a gelir gelmez bir kitapçı dükkanı açarlar . Bir kaç yıl sonra bir dedemi Sivas Kangal'a, bir dedemi Kayseri Pınarbaşına şevkeder hükümetimiz. O arada soyadı kanunu ortaya çıkar. Kayseride ki dedem Vural soyadını alır, Sivas'taki dedem İbrahim efendi Karabenli soyadını tercih eder.
Okumuş adamlar olduklarından ve o zamanlar okumuş adam bulma zorluğundan Türk hükümeti hemen iş verir dedelerime. Biri oduya alınır subay olarak, diğeri taharri memurluğuna atanır. Ve yeni bir hayat başlar katipoğlu sülalesine yeni isimlerle.
Yıllar sonra evlilikler olur çocuklar, çocukların çocukları dünyaya gelirler. Ve bu aile fertleri o zor günlerde kendilerine kucak açan ülkemize minnet borcunu ödemek için ellerinden geleni yaparlar.
Çerkes gururu hep oradadır. Bir tek bile kötü insan çıkmaz bu koca aileden. Herkesin saygısını, sevgisini kazanırlar. Babam 35 yıl ilk öğretim alanında gezici baş öğretmen olarak ölene kadar hizmet verir. Köylere okullar yaptırılmasına ön ayak olur. Bazen bir vasıtayla, bazen at sıtında hatta yaya okulları teftiş eder, öğretmenlere destek verir, eksikleri not eder.
Abim Erdoğan Karabenli babamızdan bayrağı devr alır ve bilhassa Marmaris, Söğüt, Bozburun, İçmeler bölgesinde bir efsane olur. Emekli olana kadar sayısız öğrenci yetiştirir, başarılar kazanır. Amcalarım Şahap Karabenli ve Nabi Karabenli Marmaris ve çevre köylerde her ihtiyacı olanın elinden tutar yardım ederler.
Marmaris Karabenlileri sever. Karabenliler de Marmaris'i. Bir tek ben hayırsız çıktım. Ömrümün 20 yılını yabancı bir ülkede geçirdim.
Bugün Abim Erdoğan Karabenli'yi toprağa verdik. Yine her zamanki gibi toprak istediğini aldı.
Bana duygu dolu bine yakın taziye mesajı yolladınız. Hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum. Acımı paylaştınız, destek oldunuz. Allah hepinizden razı olsun.
