Hasta oldum düşmedim yataklara,
El açtım yakardım Allah’a,
Sabır ver, çare arayanlara,
Şifa derman ver yatanlara,
Ramazan ayı geliyor, geldi derken, neredeyse orucu da yarıladık. Ramazan ayında “Şeytan”lar taşa vurulurmuş. “Ramazan” ayının ilk gecesi girince şeytanlar ve cinlerin azgınları zincire vurularak bağlanır. İnsanlara zarar vermesin, “kötü” yola sevk etmesinler diye.
Marmaris turizm kenti, her tarafımız yarı “çıplak” insanlarla dolu. Burada oruç tutan insana “Alla”h hayrını fazlasıyla verir. “Marmaris dışarıdan Cennet, içeride ise Cehennem". Turistler binlerce para harcayarak tatile gelirler, cennet Marmaris’e. Bizlere ise zaten cehenneme çevirirler cenneti.
Her koyun kendi bacağından asılır deyip, Müslüman kardeşlerimizi uyarmadan geçmek olmaz. “Maddiyatın” önde olduğu, “maneviyat” geride olduğu bu zamanlarda. İnsan gerçek dost arar. Derdini dökecek, derdine derman olacak dost arar. Ne yazık ki, bulmak zorlaşmıştır. Hele maddiyatın önüne geçtiği bugünümüzde, senin durumun iyi değilse, yanında kimseyi bulamazsın. Herkes iyi gün dostudur.
Allah bizlere, anlı secdeye varan dostlar nasip eylesin.
Geçtiğimiz Cuma günü, sağlığında “rüzgar”la yarışan, belirli bir yaşını geçmesine rağmen hala çalışan, geçirdiği bir rahatsızlıktan dolayı yataklara düşen bir abimizi ziyaret ettim. Tabiî ki bu ilk ziyaretim değildi. Beni görür, görmez ağlamaya başladı. Eşi ağlama dese de, “benim dostum gelmiş, nasıl ağlamam” dedi. “Sizi mutlu etmek için geldim, ağlatmak için değil” şeklinde cevap verdim. O sürüye gözyaşlarına hakim olamalı.
Hasta ve hastalıkla mücadele eden tanıdıklarım bulunmakta, isimlerini yazmama gerek yok. Allah bütün şifa bekleyenlere şifa versin.
Bu konuyu sizlerle paylaşmaya bilirim. Hasta ve “mezar” ziyaretinden bize ne diyebilirsiniz. Ne alaka diyebilirsiniz de. Ama bir yazar olarak bu tür konuları işleyerek, okurlarımızın aklına getirmektir. Yoksa kime ne benim hasta ziyaretimden.
Müslümanın, “Müslüman” üzerinde beş hakkı vardır. Selamını almak, hastalanınca ziyaret etmek, cenazesine gitmek, davetine icabet etmek, aksırıp da “Elhamdülillah” dediği zaman, yerhamükallah demektir.
Dua ederken, sadece kendimize istememeliyiz. Komşumuzu, hastalarımızı, ölmüşlerimizi de unutmamalıyız.
Bu yaşıma kadar, büyük bir rahatsızlık geçirmedim. Ama hastanede yatan hastalarımızı çok iyi anlayabiliyorum. Bütün hastalarımıza “Allah” şifa versin. Onlara sabır versin. İnsan hasta değilken bile yatakta 24 yatak yatabiliyor mu ki, hayır tabiî ki.
Ne oldum değil, ne olacağım diyerek hareket edersek, her şeyin daha güzel olacağını görürüz. Allah “kibir”li insanlardan, bizleri korusun.
Kibirden sakınmak lazım. “Toprak”tan geldik, yine toprağa dönecek olan bir varlığın kibirlenmesi, bugün var, yarın yok olan bir varlığın kendini beğenmesi ne kadar anlamsızdır.
Geçici olarak sahip olunan “servet” ile, mal ile kibirlenmek, çok çirkindir. Gelip geçici olan “makam”, “mevki” de üstünlük sebebi değildir. Birçok krallar, derebeyiler, “Firavunlar” mevki sahibiydi. Hepsi gitti. Ancak iyilerin iyiliği, kötülerin kötülüğü söylenmektedir. Kötü birinin mevkii, makamı ile övünmesi neye yarar? “Akraba” ve tanıdıklarının çokluğu ile üstünlük taslamak da yanlıştır. Bir kimsenin kendisi iyi değilse, bütün dünya onun akrabası olsa ne çıkar.
Ondan ki, iyilik eden iyilik bulur.
Hastalarımızı ziyaret ederek gönüllerini kazanalım. Ölmüşlerimiz varsa, mezarlarına uğrayıp “dua” edelim. Bu dünyadan gelip geçiciyiz. Bir gün bu satırları “yazan” kişi de, “kaybolup” gidecek. Hayırlı işler yaptıysak, ne mutlu bizlere. Allah bizleri yolundan ayrılmasın. Ramazan ayınız mübarek, orucunuz ve dualarınız kabul olsun.
“Allah’a Emanet Olunuz”…
