Simdi size bu yasaklı günde belki içinizi ısıtacak bir yazı.
Hava ayaz. Marmaris soğuuuk. Muğlaya kar yağmış. Ay sonu bankalar da işlerim var. Bisikletime atladım bankama gittim . Sıra ile alıyorlar. Saat 10.30 önümde genç bir çocuk var. Arkasında sıraya girdim, bekliyorum. Daha doğrusu bekliyoruz.
Biraz sonra çocuk döndü beni fark etti. " Vayy hocam, abim ne güzel seni görmek, geç önüme, sen bekleme" dedi. " "Olmaz yavrum senin sıran, zaten iki kişiyiz ben beklerim" dedim. "Olmaz hocam sen dışarıda bu ayazda beklerken ben içerde işlem yapamam, ne olur geç önüme"dedi. Ne yaptıysam, ne söylediysem ikna edemedim. "Bak beni kırarsan giderim" dedi çaresiz kabul ettim.
Yaa işte böyle canlarım. Marmaris'e Kanada'dan 1987 yılında döndük. Karı-koca hep güzel şeyler yaptık. Sevgi sembolu olduk, örnek olduk.
Marmarisliler çok sevdiler bizi. Siz de sevdiniz. Şu kasaba da kırdığım gücendirdiğim bir Allah'ın kulu yoktur. Konuşurken gözlerinin içine bakamadığım bir Allah'ın kulu da yoktur.
Evet, beni üzenler, kıranlar, haksızlık yapanlar olmadı mı? Oldu. Her hatırladığımda Allah işlerini güçlerini rast getirsin, iki yakaları bir araya gelsin diye dua ederim hafiflerim. Allah şahidimdir.
Siz de deneyin bakın ne güzel hissedeceksiniz. Hoş görüden güzeli yok.
Öyle rahatlıyacak, öyle hafifleyeceksiniz ki.
Laylon şeyhimiz ne kadar haklıymış diyeceksiniz.
Kötüyle kötü olsaydım. O ayaz da bekletirlerdi beni.
Fark etmezlerdi bile
Veya görmemezlikten gelirlerdi.
Unutmayın!...
