Uzun zamandır hissetmediğim hislerin içinde buldum kendimi. Başlarda güzel başladı, kendi adıma. Her şey bizim istediğimiz gibi ilerliyordu. Yada ben öyle zannettim. Yanyanayken nefes aldığını hisseder mi insan? Çocuk gibi kıpır kıpır olur musun? Olursun. Her sarıldığında güvende hisseder mi insan? Hissettim.
Attığımız her adım, eğlendiğimiz her gün, söylediğimiz her şarkıları ağlayarak dinlermiş insan hikayenin sonunda. Bunu da gördüm. Hayalleri insanın nasıl suya düşermiş, işte tam olarak böyle…
Şimdi korkarak adımlar atıyorum.
Mutsuz kalkıyorum masalardan.
Yalnız kaldığım da ağlıyorum mesela.
Ne zormuş kalbinde yükle yaşamak. Artık eskisi gibi gülememek. Sarılamamak…
Tercihler üzerine kurulmuş her yol değişebilir. Başka kalbe ait olanı, kendine ait hissettiremezsin. Bu doğru.
Dik durmaya çalışıyorum. Benim maskem bu.
Her ne olursa olsun. Her ne yaşamış olursam olayım. Maskemi korumak zorundayım. Zaten mutsuz edilen biri varken, mutlu olamaz kimse. Artık mutsuz devam ediyorum hayatıma. Bir süre de böyle olacak. Farkındayım.
Evet yıkıldım.
Evet yaralar aldım.
Evet oldu derken, olmadığını anladım.
Hayır asla hak edecek insan olmadım.
Çünkü insan önce kendine değer vermeli ve ben çok değerliyim.
Karşında korkak, yada başka yolla yaralı birini iyileştiremezsin. Belki de talihsiz olan bu durumdu. Suçlu yoktu. Yanlış zamanda yanlış kişilerdik. Biraz geç oldu, ama olanlar oldu. Beraber her şeyi yapıp, yaşayabileceğin sıradan insanlardık belki de. Ama ömrümün hiç bir döneminde böyle bir insan olmadım. Manevi değerlere önem veriyorum ve vermeliyiz zaten. Hiç bir şey kolay ve basit olmamalı. Kariyerimde de kuralları olan biriyim, her şey kuralına göre oynanmalı. Kimse kimseye hissiz dokunmamalı.
Uzun lafın kısası.
Karşındaki insan nerede ve nasıl olduğunuzu şu an bilmiyorsa. Kalbindeki sessiz çığlıkları duymuyorsa ve sen her gittiğinde gelmiyor ve canını yaptıklarıyla acıtıyorsa, zaten gelmemiştir. Uzak durun, gerekirse üzüle üzüle siz gidin. Çünkü herkes gibi sende çok değerlisin.
