Uzun yıllardır sahada gazetecilik yapıyorum.
Gazetecilikten önce de siyasetle ilgileniyordum. Mitingine katılmadığım siyasetçi ne sağda kaldı ne solda.
Türkiye'nin dört bir yanında, ekran başında ya da sokakta siyasetin diline şahit oldum. Eleştiriler gördüm, protestolar duydum… Ama ne zaman ki işin içine küfür karıştı, orada ne haklılık kaldı ne saygınlık.
Toplum olarak eleştiriyi öğrenmek zorundayız. Her eleştiri bir öfke patlaması değildir. Küfür ederek yapılan eleştiri sadece ağızdan çıkan çirkin bir ses olur; mesaj değil. Hele ki bu küfür mikrofon başında, kürsüde ya da bir miting alanında yankılanıyorsa, zararı katlanarak büyür. Gençlerimiz öğreniyor, çocuklarımız duyuyor. Ve en tehlikelisi, bu dil normalleşiyor…
Artık hem iktidar temsilcileri hem de muhalefet liderleri dillerine daha çok dikkat etmelidir. İnsanları birbirine düşürmek değildir siyasetin görevi. Tam tersine; birleştirmek, ortak paydada buluşturmak, umut vermek siyasetin asli görevidir. Ama ne yazık ki bazı siyasiler bu gerçeği unuttu. Unutmakla da kalmadı, kutuplaşmayı besleyen birer figüre dönüştü.
Geçtiğimiz günlerde bazı siyasilerin birbirlerine ettiği sözleri burada yazsam, eminim hakkımda soruşturma açılır. Bu bile tek başına durumu özetlemeye yeter.
CHP Genel Başkanı Özgür Özel iyi bir çıkış yaptı, toplumun farklı kesimlerine hitap etmeye başladı. Ama ne yazık ki bazı gençlerin kontrolsüz sloganları bu iyi gidişin önüne set çekti.
Genç kardeşlerim, lütfen aklınızı ve enerjinizi daha yaratıcı, daha etkili şekilde kullanın. Protesto elbette olur; ama küfürle değil, espriyle, zekâyla olur.
Ama böyle değil…
Saraçhane eylemlerinde tutuklanan kişilerin birçoğu daha sonra tahliye edildi. Serbest bırakılanların attığı slogan dikkatimi çekmişti:
“Bu daha başlangıç.”
Bu gençlere sormak isterim: Neyin başlangıcı?
Bu gençleri kimler yönlendiriyorsa, yanlış yoldalar.
Sloganlarınız da ruhunuz gibi genç ve aydınlık olsun. Çünkü haklı olmanın en büyük gücü, ahlaktan geçer.
Ben hâlâ inanıyorum; bu ülke güzel günleri hak ediyor.
Ama önce dilimizi düzeltmemiz gerekiyor.
Çünkü bazen, tam da padişah devrilecekken bir rüzgâr eser ve “huppp”… padişah yine ayakta kalır.
Siyaset akıl işidir.
Akıllı olun…
15 güne yakın İstanbul’daydım…
Ve şunu söylemeden edemem:
Ekrem’siz de çekilmiyorsun be İstanbul.
Allah'a Emanet Olunuz...
