Ülkemizde üç tür unutulmaz arkadaşlık olduğuna inanılır. Bunlar mahalle ve okul arkadaşlığı, hapishane arkadaşlığı, asker arkadaşlığıdır. Ve ben gurbet arkadaşlığını bu listeye gözü kapalı eklerim.

Yıl 1970 Kanada'dayım. Neden Kanada? Türkiye'de gençlik teşkilatında çalışırken tanıştığım ve sevgilim olan Cathy isimli Kanadalı kız arkadaşım sayesinde Kanada'ya kapak attım.

Cathy İngilizce, Fransızca ve Türkçe konuşan biri. Babası Kanada'nın en tanınmış üniversitelerinden birinde. İngiliz edebiyatı bölümünün dekanı. Bir yıl beklemem gerekti Kanada'ya gidebilmem için ve Cathy o bir yıl süresince her gün bana mektup yazdı, her gün.

Neyse sonunda Kanada'ya gitmek nasip oldu, bu arada hem türkçe konuştuğundan, hem çok yardımsever biri olduğundan Cathy Toronto'da yaşayan türkleri iyilik meleği olmuştu. Beni Toronto'da yaşayan türklerle tanıştırdı ayağımın tozuyla.

Öyle güzel insanlardı ki tanıştıklarım Boğaziçi mezunları, Orta Doğu mezunları, kültürlü, kaliteli 30 a yakın birbirinden güzel genç çiftler. Hemen kaynaştık ve çok iyi arkadaş olduk. Ne güzel ana yok, baba yok, amca yok, dayı yok, hala yok, teyze yok, mahalle baskısı yok. Öyle güzel yaşamaya, öyle güzel eğlenmeye başladık ki birlikte.

Hepimiz Kanada'da yeni bir hayata başlamaya çalışıyorduk. Sevincimizi, acımızı, problemlerimizi, endişelerimizi, yoksulluğumuzu paylaştık. Sarıldık birbirimize, iyi sarıldık, derinden sarıldık.

Sonra yıllar geçti. Hiç ayrılmadık birbirimizden. Kimimiz üniversiteye girdi, kimimiz çalıştı ama hiç ayrılmadık.

Neler yapmadık ki. Konserler organize ettik. Folklor öğrendik. Şovlar düzenledik.Geziler yaptık. Cemiyet kurduk ülkemizi tanıttık.

Yavaş yavaş cocuklar doğmaya başladı. Amca olduk, dayı olduk, teyze olduk hala olduk ama hiç ayrılmadık.

Yıllar geçti. Evler alındı, anne babalar torunlarını görmeye geldiler. Aileler genişledi. Mesuliyetler arttı ama hiç ayrılmadık.

Aradan yıllar geçti. Ben Türkiye'ye döndüm. Bazılarımız başka ülkelere gittiler, bazılarımız. Amerikayı tercih ettiler ama hiç ayrılmadık.

Bu sabah Özay Işıközlü'nün ölüm haberiyle yıkıldım. Dünya tatlısı bir arkadaş, her şeyimi güveneceğim bir insandı. Eşi Tipi, kızları Elvan ve Elif'i kendi öz ailem gibi severdim, çok severdim, hala da seviyorum.

Bu sabah taziye mesajları yollayanların isimlerini okudum. 30 kişi, vefat edenler hariç hepsi oradaydı. Demek ki hala hiç ayrılmamışız.

Gurbet arkadaşlarım benim. Nasıl seviyorum sizleri nasıl özledim bir bilseniz.

Başımız sağolsun, mekanı cennet olsun. Avukat kardeşimizin.

Çok üzgünüm çoook...