İşte böyle canlarım. Yaprak dökümü bir başladımı durmuyor. Altı yıl önce Yeşil göziü güzel kadın, iki yıl önce Büyük abim, Kore Gazisi İsmet, hemen arkasından büyük ablam Ayten, bu yılda küçük abim Erdoğan. Bu arada bir yığın virüsten kaynaklanan yakınların, arkadaşların ölüm haberleri.
Zor günler bu günler. Ne kadar acı yaşarsa yaşasın insanın kalbi alışmıyor, nasırlaşmıyor. Hep aynı hassasiyet devam ediyor.
Başın sağolsun, mekanı cennet olsun yazmak otomatik hale geldi. İlk harfi yazdıktan sonra elim kendi kendine gerisini yazıyor.
Yine bana sahip çıktınız, acımı paylaştınız. Hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. Allah hepinizden razı olsun.
Daha iyi günlerde, daha iyi yazılarımla sizlere ulaşmak dileğiyle.
Neyse ki elimi hala tutanlar var.
Pembe camlı gözlüklerim de var.
